Ruim tien jaar geleden was zij een van de eerste mensen die samen met mij een urn voor haar overleden man kwam maken. Ik weet het nog precies. Met een groot artikel stond ik destijds in de krant met Urn to Be omdat ik voor het eerst mee deed met de atelier route. Samen met haar dochters was ze als een van eerste in mijn urnentuin. Vrij snel besloot ze om een ontwerp van mij zelf uit te werken… een Hune-urn. De kleur moest paars worden en ze zou later zelf de as overdoen. Tijdens een 2 x 4 uur durende workshop maakte zij “ een laatste huis” . Niet wetende dat……Nu elf jaar later is ze verhuisd, is het alweer tien jaar leven zonder hem, is de urn niet meer passend in het interieur . Zij wil de herinnering levend houden met een nieuwe urn, een nieuw laatste huis. Deze keer kwam zij samen met haar dochters om allemaal een groot werk te maken. Carpe Diem , ingefluisterd door haar lief en hun vader vond zijn weg in de prachtige kunstwerken. Er werd een nieuwe urn gemaakt in nieuwe kleuren passend in het nieuwe interieur. Zo kreeg hij na tien jaar opnieuw “ een laatste huis”.
Recente reacties