De laatste dag van het jaar vertel ik jullie graag over de laatste workshop gedenkkunst die bij mij is gedaan afgelopen weken. Ik vind het passend om met dit verhaal het jaar af te sluiten. Het verhaal heeft mij geraakt. Het is het verhaal van Bettina, een alleenstaande moeder met een zoon. Plotsklaps weggerukt uit dit leven, van de ene op de andere dag. Haar collega’s zouden nog komen eten, de volgende dag, maar dat heeft nooit meer kunnen plaatsvinden.

Lees verder:

In plaats daarvan was er een lege stoel tegenover je aan je bureau. Een plek die al jarenlang werd ingenomen door Bettina bleef nu leeg. En iedere dag dat je daar als collega tegenover zit weet je…ze komt niet meer terug. Ook voor andere collega’s was het een groot gemis. Er werd geld ingezameld om aan haar zoon en zus, haar enige familielid , iets te geven als herinnering. Een van de collega’s was ooit in een ver  verleden eens bij mij geweest om een raku-vaas te maken tijdens een workshop, en zij bezocht mijn tuin tijdens de Tengel atelierroute. Ze vroeg mij of ik eens wilde nadenken met haar wat een passend cadeau zou kunnen zijn. Bettina hield van dieren en met name egeltjes. Dat was een prachtig gegeven om mee aan de gang te gaan.

Een paar weken gelden kwamen de twee collega’s , met hun eigen idee, tekeningen en goede moed om iets moois te komen maken. Ik voelde dat het best spannend was, dit op je te hebben genomen uit naam van alle collega’s . In alle rust in mijn woonkeuken hebben ze onder mijn begeleiding deze twee prachtige gedenktegels gemaakt. Dit kan tijdens een twee x twee uur durende workshop.  De tegels zijn niet raku-gestookt , want dat kan niet buiten. Ze zijn op 1250 graden gestookt met door henzelf uitgekozen glazuren.

Inmiddels ligt de tegel met het egeltje op het graf en hebben ze de andere naar de zus gebracht. Een klein stukje hebben ze zo kunnen afsluiten voor het einde van het jaar.