Vandaag deed ik de meest ingrijpende workshop die ik ooit deed in de 12 jaar dat ik Urn to Be heb. Een urnenworkshop met een moeder van 46 en haar dochter van 12 komend uit Landgraaf. Alleen dat is al een bijzonder gegeven. Zover reizen, overnachten in Wijk aan zee en dan bij mij een workshop doen met je kind, omdat je weet dat je gaat overlijden. Een beetje onwennig stapten ze binnen en maakten we lijfelijk kennis. Ik introduceerde Hannah, een tweedejaars studente fotografie van de kunstacademie. Hannah had mij gevraagd mijn werkzaamheden als urnenmaakster te laten zien en te mogen fotograferen voor een project rondom de dood. Het leek mij voor beiden een win- win situatie omdat gelijktijdig te laten plaatsvinden. Normaliter fotografeer ik ook tijdens de workshops maar een “ echte “ fotograaf voor deze hele belangrijke momenten voor moeder en dochter is natuurlijk nog mooier. Naarmate de dag vorderde en er een kleine urn met hartdeksel gemaakt werd door de dochter voor haar zelf, spraken we over mogelijkheden voor het maken van allerlei deksels bij Urn to Be. Ik kreeg steeds sterker het gevoel dat een eigen handafdruk van de moeder vormgegeven in klei de deksel moest worden van de grotere urn die moeder en dochter samen maakte. Normaal gesproken doe ik dit voorafgaand aan de workshop omdat de afdruk 48 uur moet drogen. Maar dan zou er opnieuw een reis vanuit Landgraaf gemaakt moeten worden. We spraken af dat ik de hand de komende dagen in klei zou gaan vormen. Haar hand waar later in de tijd de hand van haar dochter af en toe op zou kunnen rusten. Half mei komen ze terug. Dan glazuren ze de urnen en gaan we samen raku-stoken.
Recente reacties